Naj­ważniej­sze jest, by gdzieś is­tniało to, czym się żyło: i zwycza­je, i święta rodzin­ne. I dom pełen wspom­nień. Naj­ważniej­sze jest, by żyć dla powrotu.

Szłam ulicą Dortmundu, bo obiecałam mojej siostrze, że zrobię zakupy na śniadanie. Będąc w jednym ze sklepów zauważyłam znajomą twarz. Od razu się do mnie uśmiechnęła i podeszła bliżej

-Witaj Amelio!- byłam to mama Roberta, pani Iwona

-Dzień dobry

-Przepraszam, że pytam, ale chcę wiedzieć, czy Twoi rodzice wiedzą coś o Was

-Nie, jeszcze nie

-Ale jak to? Rodzina nie powinna mieć przed sobą tajemnic

-Wiem, ale jeszcze im nie powiedziałam, bo to się dzieje tak szybko. Dopiero co przyjechałam do Dortmundu. Zdecydowali się , że przyjadę do Dortmundu na święta, więc wtedy zamierzam im przedstawić Roberta

-W takim razie może zaproszę Was wszystkich na wigilię? Tutaj, w Niemczech się czegoś takiego nie obchodzi, ale jesteśmy polską rodziną, prawda?

-Tak, jasne, ale nie chcę, aby moja rodzina robiła pani i Robertowi jakiś problem

-To żaden problem, naprawdę

-Zastanowię się, ja już muszę iść,  do widzenia

-Do widzenia

I poszłam z zakupami. Zastanawiam się dlaczego oni są tacy szybcy. Czy może ja jestem taka wolna? Świat się zmienia, ludzie ledwo się znają, a już ze sobą mieszkają. Ja do takich nie należę. Wolę robić malutki kroczki do przodu. Sama nie wiem dlaczego już zgodziłam się z nim być. Mogłam go najpierw lepiej poznać, a tak co o nim wiem? No właśnie, nie za dużo.

-Heej, już jestem

-Świętnie, dziękuję. Jesteś już wolno- powiedziała Edyta

-To ja może Ci pomogę?

-Nie, nie trzeba. Już mi pomogłaś

-Edyta, muszę z Tobą porozmawiać

-Tak?

-Napotkałam po drodze mamę Roberta

-I….. jak tam teściowa?

-Wal się! Właśnie jak? Zaprosiła nas na wigilię

-Rodzinna wigilia? Nie za szybko?

-A więc nie jestem jedyna. Tak somo mi się wydaje, że to wszystko jest za szybkie. Ledwo co go znam, a już mamy spędzam wspólnie święta

-I co zgodziłaś się?

-Powiedziałam, że nie chcemy robić problemu, ale się zastanowię

-I co zamierzasz?

-Nie wiem jak do tego podejdą. Najpierw im go przedstawię, a potem zobaczymy

-A wiesz, że przyjeżdżają już dzisiaj?

-Co? A nie jutro

-Spójrz w kalendarz

-No pięknie! O której będą?

-O 18

-I co ja mam teraz zrobić?

-Zadzwoń do niego i mu o tym powiedz. Niech przyjdzie, porozmawiajcie w czwórkę tutaj, my nie będziemy Wam przeszkadzać

-To chyba najlepsze rozwiązanie

Zjadłam szybko śniadanie i poszłam do swojego pokoju, który aktualnie tutaj zajmuję. Musiałam się w cos na wieczór ubrać. Ale w co? Z tym był największy problem. Nigdy nie byłam elegantem, nie lubiłam sukienek i wysokich szpilek, ale w końcu musiałam jakoś wyglądać przed rodzicami i przede wszystkim przed nim. Najpierw jednak wypadałoby zadzwonić

-Halo, Robert?

-Tak kochanie?

-Będziesz u mnie o 19? Chcę Cię poznać z moimi rodzicami

-No dobrze

-To pa

-Pa

Czas płynął szybko i za nim się spostrzegłam była 17. Zaczęłam się przygotowywać najpierw do spotkanie z rodzicami, a potem też z Robertem. Ubrałam różowe, neonowe rurki i do tego białą, gładką bluzkę, a na to kamizelkę jeansową.  Zrobiłam lekki makijaż i byłam gotowa. Jak zawsze punktualnie rodzice byli u Edyty

-Babcccia!- krzyczał Marcel

-No chodź, przywiozłam Ci prezenty z Polski

Marcel uradowany zabawkami poszedł do swojego pokoju je rozpakowywać. Ja tylko się śmiałam sama nie wiedząc z czego

-Mamuś, tatuś!- przytuliłam ich

-Moja córeczka

-Hahaha nie widzieliśmy się jakiś tydzień, a ja tak przeżywam. No lepiej idźcie się przywitać z Edytą- i poszli

Musiałam im wreszcie o nim powiedzieć. Jaka ich czeka wizyta. Nie byłam pewna czy dobrze postąpiłam dając im to niespodziankę akurat na chwilę po ich przyjeździe. A co jeśli go nie zaakceptują? A co jeśli będą w nim widzieć po prostu piłkarza, nie człowieka? Co wtedy będzie? Ja już sama nie wiem co chcę z sobą robić. Nie chcę tak szybko iść do przodu. Zaraz mi on wywali coś z mieszkaniem tutaj, a ja szczerze nie mam na to ochoty!

-Mamo, tato musimy porozmawiać

-Tak, słuchamy Cię

-Chciałabym o 19 przedstawić Wam mojego chłopaka

No cóż, trochę się zdziwili na tą wieść

-To jakiś Niemiec?

-Nie, nie, Polak. A czy to ma jakieś znaczenie?

-Nie. No dobrze, poczekamy chociaż mieliśmy inne plany

Wybiła 19, a potem 19:10 i go jeszcze nie było…..

Jak dla mnie ten rozdział to beznadzieja ;/;/