Pier­wszy po­całunek jak słońce - wschodząc roz­poczy­na dzień, który nig­dy nie będzie ta­ki sam jak in­ne .

Ciemna noc, niebo zachmurzone, bez gwiazd. Druga w nocy, ktoś dobija się do Amelki dzwoniąc już chyba czwarty raz

-Halo?- mówi już trochę zdenerwowana Amelka

-Przeszkodziłem?

-Nie, kurde jest druga w nocy. Jak mogłeś mi przeszkodzić

-Nie złość się tylko popatrz przez okno- w oknie ukazał się nie kto inny jak sam Robert Lewandowski

-Co Ty tutaj robisz? Skąd znasz mój adres?

-Ja wiem wszystko, chodź.

-Oszalałeś? Jest druga w nocy, mam w środku nocy wychodzić nie wiem dokąd?

-Ze mną jesteś bezpieczna

-Po co?

-Pójdziesz, a się przekonasz

Amelia wstała, ubrała się w byle jakie ciuchy, a nawet się nie uczesała. Była zła, a jednocześnie szczęśliwa. Ubrała ciepłe, wysokie buty, kurtkę, szal i wyszła na dwór

-To po co tutaj jestem?

-Aby zobaczyć Dortmund nocą

-Czy Ty jesteś normalny?  Spałam nie wiele ponad dwie godziny, wyszłam w mrozie -10 stopni po to, aby zobaczyć miasto?

-No chodź

Robert i Amelka przechadzali się ulicami Dortmundu. Jak na takie miasto nawet nocą było cicho. Raz na jakiś czas przejeżdżał samochód, ale nic po za tym.

-Wiesz, przypomina mi to Poznań. Zawsze jak byłam mała  do nocy zimą na krótko przed świętami oglądałam oświetlone miasto, które aż zanika od ulic pełnych śniegu

-Znam to. Mieszkałem tam dwa lata, więc wiem

-Ale co to są dwa lata? Ja mieszkasz dwadzieścia i będę jeszcze więcej

-Mam sentyment do Poznania i nigdy o tych dwóch latach nie zapomnę. Czuję się jakbym tam mieszkał co najmniej pół swojego życia

-Ale już nie mieszkasz i nie będziesz

-A skąd wiesz?

-No, bo przecież jesteś wielką gwiazdą ligi niemieckiej. Taki gwiazdor wróciłby do klubu z Polski?

-Widzisz mnie tylko takiego, jakiego opisują mnie media?

-Nie, po prostu mam dość tego, że media żyją z Twojej kariery. Na świecie kataklizmy się dzieją, można by było temu jakoś zaradzić, pomór, no ale dziennikarze oczywiście zajmą się czymś, na czym zarobią, a nie stracą

-Pięknie wyglądasz jak się złościsz

-Weź przestać. Nawet uczesana nie jestem

-Dla mnie jesteś najpiękniejsze

I stało się. Ich pierwszy pocałunek . Usta Amelki i Roberta złączyły się.

-Planowałeś to, czy chciałeś mnie uciszyć?

-To i to

-Mogłeś po prostu powiedzieć

-Przestań, nie udawaj, że Ci się nie podobało

-A ma to dla Ciebie jakieś znaczenie? Jakąś wartość?

-Największą

-O swojej narzeczonej już zapomniałeś?

-Ona mnie już nie obchodzi. Rzuciła, zdradziła to co mi po niej?

-A ja jestem tylko dziewczynką na pocieszenie?

-Sądzisz, że mógłbym tak postąpić?

-Tak?

-Nie ufasz mi?- jego mina zbledła

-Przepraszam, nie o to chodzi. Po prostu trudno jest mi ufać ludziom- taka już jestem

-To co mam zrobić, abyś mi zaufała

-To co wtedy, kiedy chciałeś mnie uciszyć

Kolejny raz pocałowali się. Tym razem bez żadnego zaskoczenia, z pełną świadomością tego co robią. Na środku Dortmundu dwoje Polaków zachłannie się całowało. Po udanym pocałunku Robert chwycił Amelię za rękę i poszli dalej. Kiedy już nie było świateł, przejeżdżających samochodów stała się kolejna nie zapowiedziana rzecz

-Kocham Cię- wyznał Robert, ale nie wiem czy Ty mnie też. Jeśli nie to powiedz, nie będę Cię zmuszał

Amelka nic  nie odpowiedziała tylko zaczęła się lekko śmiać

-Będziesz ze mną?- zapytał się Lewandowski

-Obiecaj, że mnie nie zranisz

-Obiecuję

-Kocham Cię

Od tej nocy Amelia miała miano dziewczyny Roberta Lewandowskiego. Dziewczyny już zajętej, takiej której serce już skradziono. Od pierwszego spotkania minęło jakieś dwanaście godzin, a oni już są parą. Amelia w drodze powrotnej trzymając Roberta za rękę zastanawiała się, czy to nie za szybko, czy nie powinni się lepiej poznać, ale potem pomyślała, że prawdziwa miłość nie zna granic i, że tak już musiało być. Zdała się na swoje serce. Ono wiedziało najlepiej.

-Zobaczymy się jeszcze dzisiaj?

-Ale pod warunkiem, że już nigdy nie będziesz mnie niespodziewanie budził w nocy

-Przepraszam, wydawało mi się, że to wieczór

-A zegarka w domu nie masz?

-No mam

Jest już prawie czwarta w nocy

-Przepraszam

-Nie szkodzi- Amelia weszła o domu i zaczęła się śmiać. Musiała wchodzić po cichu, aby nikogo nie obudzić, a przede wszystkim Marcela. Przebrała się ponownie w pidżamę i kiedy chciała wrócić do błogiego snu do pokoju wparowała na pół śpiąca Edyta

-Amelia, co się dzieje, co to za hałasy i śmiechy?- Amelce serce podskoczyło do gardła – wszystko mogło się wydać

-Poszłam się napić

-A z czego się śmiałaś o tej godzinie?

-A tak zachciało mi się śmiać

-O czwartej w nocy?

-No wiesz, że ja już taka jestem. Obudziłam kogoś oprócz Ciebie?

-Na szczęście Marcel śpi

-Następnym razem postaram się być ciszej

-Dobrze, idź już spać, bo jak Cię rozbudzę to nie będziesz mogła zasnąć, z resztą ja też

-To dobranoc

-Dobranoc

Położyłam się do łóżka myśląc, żeby tylko następnym razem nie wychodzić w środku nocy o tej godzinie. Sprawiło by to problem nie tylko mi, ale przede wszystkim Edycie, jeśli odkrywałaby, że nie ma mnie w łóżku, zadzwoniłaby na policję. Policja przyjeżdża, a ja w nocy spaceruję z Lewandowskim. Sensacja na pół Niemiec i Polski.

Jes­tem go­towa uciec z do­mu i prze­jechać ty­siąc ki­lometrów dla te­go jed­ne­go, naj­cenniej­sze­go skur­czu mięśni twarzy.*

Amelka z Marcelem szli ciągle się śmiejąc z byle czego. To był ich żywioł, a Amelka traktowała Marcela jak swojego młodszego brata, którym się opiekuje. Uwielbiała spędzać z nim czas, nienawidziła rozłąk i bardzo żałowała tego, że jej siostrzeniec mieszka daleko od jej miejsca zamieszkania. Mimo chłodu i co raz bardziej padającego śniegu humoru im nie brakowało.

-Upsss, przepraszam, przypadkowo- powiedziała Amelka po niemiecki

-Nie szkodzi

-Pani jest Polką?

-Tak, a skąd pan wie?

-Widzę, jak się jest tu w Niemczech to da się to odróżnić

-A pan przypadkiem nie jest byłym zawodnikiem Lecha?

-Tak, miło mi, Robert- podał dziewczynie rękę

-A ja Amelia

-To Twoje dziecko?

-Ojj zapomniałam, nie, to mój siostrzeniec, Marcel

-Ceść- mały podał również rękę

-Witaj Marcel

-Ciociu, a może pójdziemy z panem Robertem na herbatę?

-Jeśli pan Robert da się zaprosić

-To chyba ja powinienem was zaprosić w zamian za ta stłuczkę

-Ojj to moja wina- upierała się Amelka

-Nie, bo to ja byłem rozkojarzony

Tak mijało 20 minut. Dortmund, kawiarnia, a w niej Marcel oraz Amelia z Robertem co raz to lepiej się dogadujący. Ona o szkole, rodzinie, planach na przyszłość, on trochę o piłce, studiach. Z Amelią świetnie się dogadywał. Czuł, że ona jest osobą, której może zaufać i wyznać o jego byłej już miłości. Kiedy Marcel poszedł się bawić z innymi dziećmi stołem z piłkarzy kami na drugim końcu kawiarni, on ni stąd ni z owąd powiedział jej to co się stało. Dziewczyna zrozumiała go, pocieszyła i w głębi serca pomyślała, ile jego narzeczona straciła raniąc go. A Robert? Nie był taki zachmurzony jak jeszcze godzinę temu. Dzięki Amelii pojawił mu się uśmiech na twarzy. Był wobec niej otwarty i szczery. Kiedy Marcel i Amelka ubierali kurtki, Robert wiedział, że nie może urwać z nią kontaktu

-Dasz mi swój numer?

-Telefonu, czy domu?- zaśmiali się oboje

-Aż taki szybki nie jestem. Z resztą zapomniałem zapytać. Mieszkasz w Dortmundzie?

-Nie, w Polsce, właśnie w Poznaniu, dlatego wiem, że grałeś kiedyś w Lechu

-Nie interesuje Cię piłka?

Interesuje, ale na poziomie Lech i reprezentacja. Nic więcej

-To jak dasz ten numer?

-Jasne

I wymienili się numerami telefonu. Marcel i Amelia wracali do domu. Co prawda było wcześnie, bo 16.30, a na dworze już robiło się ciemno. Amelia kochała to. Cieszyły ją małe rzeczy. Wschód słońca wcześnie rano ,albo mrok późnym rankiem, krótkie, szare dni, albo słoneczne i długie. Miała kiedyś beztroskie życie. Tego jej dzisiaj brakowało. Doskonale pamiętała jak ze swoją drugą siostrą, młodszą o dwa lata jesiennymi wieczorami oglądała telewizję, jadła popcorn i piła herbatę z miodem. Dziś nie ma na to czasu. Ciągłe egzaminy i mało życia prywatnego. Ona nawet miała mało przyjaciół. Może dlatego, że w jej oczach mało kto wyglądał na osobę, której można ufać?

-Mamoo! Jesteśmy

-Chodźcie zrobię wam ciepłej herbaty

-Ale my już piliśmy herbatę z takim miłym panem, co ciocia z nim gadała i się śmiała- Amelka tylko przymrużała oczy- Marcel się wygadał

-OOO, a co to za pan?

-Ten co gra w piłkę w telewizji i tata krzyczy, że tylko za kasę potrafi grać w Niemczech

-Co?- Edyta wielkimi oczyma spojrzała na siostrę

-No co co?- rozmawiać nie można?

-Rozmawiałaś z wielką gwiazdą jednej z najlepszy lig na świecie, a Ty tylko no co?

-I reprezentacji Polski- o tym nie zapominaj

-Nieważne

-I jak?

-Jak? Normalnie? Boże, Edyta zachowujesz się jak hot faneczka. To są normalni ludzie, co z tego, że dobrze wykonują swoją pracę? No sama mówisz, że za to im płacą

-No dobra, nie pytam

Na dzisiaj tyle, możecie się spodziewać kolejnego już jutro J

Prolog

Ciemnymi uliczkami śnieżnego Dortmundu szedł znany piłkarz niemieckiego klubu- Borussi Dortmund i reprezentacji Polski- Robert Lewandowski. Jeszcze tydzień temu myślał, że ma wszystko- sławę, pieniądze i przede wszystkim dom, a w nim mama, siostra i narzeczona Ania. A co dzisiaj ma? Może nadal kasę i sławę, ale ciągle śledzą go dziennikarze, którzy chcą wyłudzić od niego jak najwięcej prywatnych spraw. A po co to? Wiadomo, żeby zarobić na życiu innych. Rodzina?  Chciał mieć piękną rodzinę. Żonę, kilkoro dzieci, tak żeby po przyjeździe z meczu, albo ze zgrupowania jego małe pociechy mogły mu się rzucić na szyję i czule powiedzieć „kocham Cię” tak jak on mówił swoim rodzicom, kiedy zmęczeni po całym dniu pracy przyjeżdżali i chcieli odpocząć. Kiedy to on zaprowadzał tatę do stołu z gorącym obiadem i opowiadał mu o codziennych przeżyciach. A najwidoczniej Robertowi do tego daleko. Dlaczego? Bo jego narzeczona uciekła. Zdradziła go. Świat dla niego przestał się liczyć. Śnieżny puch opadał mu na głowę i cienką kurtkę. To dzisiaj jest 20 grudnia. Rocznica, kiedy Robert i Ania pierwszy raz się spotkali, ale on chciał o tym zapomnieć, bo wiedział, że wspomnienia zbyt wiele go kosztują.

                                                                                  *

Hahaha- dało się ciągle słyszeć po dortmundzkim parku. Amelia jak co roku przyjechała przed świętami do swojej siostry. Jej siostrzeniec- Marcel uwielbia się bawić w parku, więc zawsze ciocię Amelkę wyciąga do parku na sanki.  A kim jest Amelka?  Dwudziestoletnią studentką prawa w Poznaniu. Jej siostra Edyta przeprowadziła się do Dortmundu, ponieważ jej mąż tam miał świetna pracę. Przeprowadzili się 3 lata temu, kiedy Marcel miał 2 lata, aby przyzwyczajał się i zaakceptował język, który będzie mu niezbędny w życiu w Dortmundzie. Siostra namawiała Amelkę, aby studiowała tu, w Niemczech, ale uparta siostra się nie zgodziła. Prawda jest taka, że Amela była inna niż Edyta, co prawda obie pragnęły czegoś więcej niż szarej rzeczywistości życia, ale Amelka kochała Polskę, której zawsze zawzięcia broniła pod każdym względem. Doskonale znała historię i nie cierpiała narzekań na swój kraj oraz ludzi niewdzięcznych i krytykujących Polskę. Dlatego już w wieku 12 lat obiecała sobie, że już na zawsze zostanie w Polsce. Miała wiele aspiracji. Najpierw dobrze napisać testy w gimnazjum, potem dostać się do dobrej szkoły średniej i w końcu wymarzone prawo. Ale to wszystko w Polsce.

Ciociu, idziemy już, zimno- powiedział Marcel

Tak, chodź Marcelku, zrobimy cieplutką herbatkę jak wrócimy

Obiecuję, że akcja się bardziej rozkręci J